Aarts Wandelreizen, Wandelvakanties & Pelgrimstochten

Wandel een authentieke wandelreis, trektocht of pelgrimstocht in Portugal of Spanje

Onze 8- en 10- of 16 daagse 'Via Algarviana' trektochten door de Oost-Algarve

We wandelen door een prachtig gebied en geven daarbij een economische impuls aan de lokale bevolking. De lente is prachtig met al die ontluikende flora, met kleuren die qua felheid niet onderdoen voor die in de tropen. Een blauwe lucht, de zon en heldere wolken geven het gevoel dat het gezond toeven is in dit deel van Europa. Af en toe valt er een fikse bui, maar het komt zelden voor dat het de gehele dag regent.

Het speciale karakter van juist deze reis

U kent de Algarve van stranden, hotels, golfbanen en luxe. Maar ongeveer 40 km ten noorden van de kust is het leven in de kleine dorpen van gemiddeld 50 veelal oudere inwoners heel anders. De vooruitgang heeft hier weinig invloed gehad; sommige Portugezen leven nog in huizen zonder elektra en stromend water. De inwoners van de dorpen die u bezoekt worden door uw komst gemobiliseerd en krijgen een economische impuls. En dáár gaat het ons om! U overnacht in karakteristieke accommodaties, waar mensen aandacht hebben voor hun gasten en waar u de lokale sfeer en de regionale keuken met streekproducten kunt proeven.

Naast prachtige wandelingen komt u in contact met de dorpelingen en geniet u mee van hun gastvrijheid. Mocht u geen Portugees spreken, er is altijd wel een bewoner die buiten Portugal heeft gewerkt en Frans of Duits spreekt. Het kan zijn dat u hun levensverhaal en soms hun leed te horen krijgt en soms gaat dat gepaard met een traan en daarna een brede glimlach. Dat is de nostalgische "saudade", de verbale vorm van de gezongen Fado. Portugezen kunnen goed klagen, maar net als het lokale weer klaren zij ook snel weer op en gaan over tot de orde van de dag, zonder in de depressie te blijven hangen.

Onlangs verscheen er dit artikel:Via Algarviana

Impuls 

Wij verwachten dat deze wandelreis een belangrijke impuls geeft aan dit achtergebleven deel van de Algarve. Zo is de bevolking nog niet gewend om gasten van buitenaf te ontvangen. Om een voorbeeld te geven: in Furnazinhas was men bezig met het opzetten van een B&B. Een gastenkamer en een keuken waren er al, en nu waren ze een tweede keuken aan het bouwen. Omdat twee keukens voor één gastenkamer me wat veel leek, vroeg ik: "Is het niet handiger om eerst een tweede gastenkamer te bouwen?" Verbaasd keken ze me aan: "Maar de mensen willen toch eten?" Ik vroeg of ze in het dorp op zoek wilden gaan naar meer mogelijkheden om te slapen. Ergens zou er toch nog wel een plekje vrij zijn? Een week later kwam ik terug. "We hebben het de mensen gevraagd", kreeg ik te horen, "maar ze willen niet. Ze vertrouwen het nog niet." Dat was toen. Wanneer u er nu komt, zul u merken dat de kleine dorpen uitlopen. We denken dat als er meerdere gasten zoals u langskomen, deuren open zullen gaan die anders gesloten zouden blijven en dat ook de nieuwe gasten zullen profiteren van de gastvrijheid. Maar soms kost dat nog even wat tijd. Bij de kleine accommodaties zoals deze in Furnazinhas wordt het eten verzorgd door de lokale bevolking. U eet wat de pot schaft, en als de smaak niet helemaal overeenkomt met wat u gewend bent: de gastvrijheid vergoedt veel.

Deze trektocht langs het oostelijke deel van de Via Algarviana is niet zomaar een reis, maar meer een project. Het is vergelijkbaar met het lange Traject dat de Portugese reisboekenschrijver Jose Rentes de Carvalho in oktober 1996 organiseerde met de Volkskrant en een enkel ANWB-blad. Wij hebben de schrijver verzocht om nogmaals mee te doen met dit stimuleringsproject. Hij antwoordde dat hij ons project weliswaar interessant vond en zeer de moeite waard, maar dat zijn gevorderde leeftijd (81!) hem verhinderde iets te ondernemen of ons bij te staan.  

Een ontmoeting 

"Hé jullie daar", roept een oude man, zittend op een bankje in het Algarviaanse gehucht Garcia. "Zijn jullie niet moe van het wandelen? Kom hier," en hij wijst op de plekken naast hem op het bankje. Dit aanbod slaan wij niet af en er lijkt een gesprekje te volgen. Na wat pogingen van ons en wat heen en weer geknik blijkt dat de man stokdoof is. Stilte dus. We kijken naar wat er om ons heen gebeurt. Vogeltjes, boeren op een tractor, een scharrelende hond, de kat in de zon. We nemen de tijd voor het waarnemen en vooral het gevoel dat we niets hoeven. Tijd is onbelangrijk.

Onze uitnodiging: neem de tijd.

Granaatappel


De granaatappel

Tijdens een van onze wandelingen over de grand Route viel het ons op hoeveel granaatappels er op de grond lagen. In een dorp aangekomen werden we aangesproken door een oud vrouwtje. Ze vertelde dat ze enkele jaren geleden haar man verloren had en met tranen in de ogen gaf ze aan hoe eenzaam ze zich voelde en hoe vreselijk ze het vond dat de granaatappels lagen te rotten op de grond. "Maar de mensen hier zijn te oud om te bukken en al de jongeren zijn vertrokken naar de stad of het buitenland", zei ze.